Turkmenistan, we hebben 4 dagen de tijd met ons transit visa om dit land te doorkruisen. Afscheid te nemen van centraal Azie en plannen te maken voor Iran.
Vanuit Nukus regelen we met ons laatste geld een taxi tot aan de grens met Turkmenistan bij de vriendelijke dame aan de receptie in dit Soviet style hotel. Al hebben we ons voorgenomen om dergelijke hotels zo veel mogelijk te vermijden... De receptionistes zijn meestal even zuur als de kamers ruiken!
Na een lange bordercheck, bagage uitladen, medicijnen nogmaals voorleggen, alle foto's te checken, zoeken ze verder naar drugs en wapens. Na 3u gecontroleerd worden en wachten zijn we geslaagd. Free to enter the country!
Over de grens wapperen we wat met ons hand en we zitten in een taxi richting Konye - Urgench. De oude hoofdstad van de provincie Khozerm, voor de Soviet Unie. wat eens een bloeiende hoofdstad was, blijft nu een stoffige en chaotische stad over.We krijgen de tijd niet om de historische gebouwen te bezichtigen. We zijn hopeloos op zoek naar een slaapplaats, er is een tekort en de meeste toeristen slapen in de volgende stad. De hotels die we zien zijn of veel te duur of te vuil om te slapen.
Vanuit Nukus regelen we met ons laatste geld een taxi tot aan de grens met Turkmenistan bij de vriendelijke dame aan de receptie in dit Soviet style hotel. Al hebben we ons voorgenomen om dergelijke hotels zo veel mogelijk te vermijden... De receptionistes zijn meestal even zuur als de kamers ruiken!
Na een lange bordercheck, bagage uitladen, medicijnen nogmaals voorleggen, alle foto's te checken, zoeken ze verder naar drugs en wapens. Na 3u gecontroleerd worden en wachten zijn we geslaagd. Free to enter the country!
Over de grens wapperen we wat met ons hand en we zitten in een taxi richting Konye - Urgench. De oude hoofdstad van de provincie Khozerm, voor de Soviet Unie. wat eens een bloeiende hoofdstad was, blijft nu een stoffige en chaotische stad over.We krijgen de tijd niet om de historische gebouwen te bezichtigen. We zijn hopeloos op zoek naar een slaapplaats, er is een tekort en de meeste toeristen slapen in de volgende stad. De hotels die we zien zijn of veel te duur of te vuil om te slapen.
Na twee helse taxiritten gaat Kevin geld wisselen en ik zet me voor een huis. Al snel kijg ik interesse van de buren. Ik pols eens voor een hotel in de stad, maar de communicatie loopt moeizaam. Njet parruski en zij njet anglaiski. De overbuurvrouw wordt erbij geroepen en ze stelt voor om in haar huis te slapen. Dit aanbod slaan we niet af. Terwijl zij gaat werken kunnen we wachten bij de buren. Hier worden we verwend met thee, koekjes, brood en spiegeleieren. Alles lijkt in kannen en kruiken. De televisie staan luid en we proberen een conversatie te voeren. Wanneer de echtgenoot van de overbuurvrouw binnenkomt slaat de sfeer ineens om. Ze vertellen ons dat ze toeristen geen onderdak mogen geven omwille van de registratie die we nodig hebben. We zitten evensnel in een taxi het dorp weer uit als de mensen ons in huis hebben genomen. De taxi wordt zelfs betaald voor ons. Ze willen ons duidelijk zo snel mogelijk weg. Ons lijkt dat de bevolking schrik heeft van de regering en politie. Aangekomen in Dashogus zijn we weer verplicht om in een Soviet hotel te slapen. In deze stad is werkelijk niks te zien. We zijn wel gefascineerd door de brede lanen, gigantische fonteinen en verlichting van straten en gebouwen. Een voorproefje op Ashgabat blijkt later.
We besluiten om de nachttrein naar de hoofdstad te nemen, Ashgabat. Vanuit hier kunnen we de Darvaza krater bezoeken, een immense gaskrater die door menselijke fout in vuur en vlam staat. Al 40 jaar! We slaan eten in voor een 20 uur durende treinrit. We delen onze coupe met 4 bedden met Jamal. Een getrouwde vrouw van 22. De draagt de traditionele kledij en hoofddoek. Ze ziet er volwassen uit, totdat ze haar traditionele kledij uitdoet. Ze is een meisje van 22 dat voor ons heel vroeg getrouwd is. En ze studeert nog.
Al snel zit onze coupe vol geintreseerde die komen piepen naar de twee blonde toeristen. We passen onze ideale ijsbreker toe, Dourak! Een russisch kaartspel dat ze hier overal kennen. De sfeer zit erin, we krijgen thee en koffie. Als we willen gaan slapen slaat de sfeer om. Mannen die constant in en uit onze coupe lopen en met hun gsm op ons beginnen te schijnen. Het wordt een nacht met weinig slaap.. Wat een treinreis van 20 uur moest zijn, bleek 13u. Om 5u30 worden we uit de trein gezet. We staan nu in de grote, verlichte en vooral lege stad. Op zoek naar een hotel worden we omringd door gigantische witte marmeren en met goud beklede gebouwen. Op elke hoek van de straat hangt de president de bevolking toe te lachen. De gebouwen kleuren paars en groen door de spots die erop gericht zijn.
Het wordt bijna een onmogelijke job om een hotel te vinden. We zijn bereid om veel dollars neer te leggen en zelfs dan lukt het niet. We krijgen de indruk dat simpele backpackers hier niet gewenst zijn.
Al snel zit onze coupe vol geintreseerde die komen piepen naar de twee blonde toeristen. We passen onze ideale ijsbreker toe, Dourak! Een russisch kaartspel dat ze hier overal kennen. De sfeer zit erin, we krijgen thee en koffie. Als we willen gaan slapen slaat de sfeer om. Mannen die constant in en uit onze coupe lopen en met hun gsm op ons beginnen te schijnen. Het wordt een nacht met weinig slaap.. Wat een treinreis van 20 uur moest zijn, bleek 13u. Om 5u30 worden we uit de trein gezet. We staan nu in de grote, verlichte en vooral lege stad. Op zoek naar een hotel worden we omringd door gigantische witte marmeren en met goud beklede gebouwen. Op elke hoek van de straat hangt de president de bevolking toe te lachen. De gebouwen kleuren paars en groen door de spots die erop gericht zijn.
Het wordt bijna een onmogelijke job om een hotel te vinden. We zijn bereid om veel dollars neer te leggen en zelfs dan lukt het niet. We krijgen de indruk dat simpele backpackers hier niet gewenst zijn.
De meeste toeristen bereizen het land met een tour. We hebben enkel een transit visa, anders heb je een gids nodig die constant aan je zijde is. We zitten dus op een strak schema en kunnen niet veel uitstapjes maken. We moeten de gaskrater overslaan omdat we dan denken de datum van de visa te overschrijden. We doen ons in Ashgabat dan maar te goed aan de vele Turkse lekkernijen die we daar vinden.
28 september, we steken de grens over naar Iran! Na centraal Azie, waar ik als vrouw vrijwel alles kon dragen wat ik wou, moet ik nu al mijn vrouwelijke vormen onder een laag kleren verstoppen. Bij de eerste stap in het land, krijg ik meteen het teken mijn haar te bedekken, die ik steeds als automatische terug van mijn hoofd wil trekken..
