Spannend, een nieuw land, een andere bevolking. De bevolkingsgroep waarnaar gewezen word door de heer Trump en zoveel andere Amerikanen. Veel mensen zeggen ons dat het te gevaarlijk is...
We hebben ondertussen geleerd uit andere reizen dat als je slim reist al veel risico wegneemt en dat mensen je altijd waarschuwen voor het volgende en voor hen meestal het onbekende...
Grensovergang in Tecate loopt te vlot, we staan al in Mexico zonder enige controle van ons paspoort. Amerikaanse controle is er niet.
De geuren en kleuren, de sfeer op de straten en al het eten doet ons watertanden. Dit smaakt naar meer.
We rijden de stad uit richting Ensenada, we proberen tussenin ergens een plaats te vinden voor onze tent op te stellen. Een waterpretpark doet zijn dienst en spreken met een van de werknemers, (iemand die een kruiwagen staat vol te scheppen met zand) en weet ons te vertellen dat we we 300 peso's moeten betalen, we dingen wat af en beslissen om hier te verblijven, een veilig terrein voor onze eerste nacht Mexico.
Achteraf gezien hadden we door dat we goed opgelicht waren door deze willekeurige werknemer, geen douche geen water in de wc om door te spoelen en dan ook nog extreem veel geld vragen voor deze plaats. Veiligheid boven alles zeker voor de eerste dag in Mexico.
Onderweg naar Ensenada ontmoeten we in een klein dorpje een Amerikaan die blijkbaar onder de lokale bevolking ook bekend is, Richard aka 'Coach' gepensioneerde surfer/fietser/triatleet op aanraden van hem verblijven we bij Hostal Sauzal, bij de toffe madam Maria en haar 3 hondjes.
Een eerste gemoedelijk gevoel bij Mexico, we verblijven hier een extra dag omwille van het weer maar ook omdat het echt wel een leuke plek is.
Op aanraden van Maria nemen we de bus van Ensenada naar het zuiden om zo een te druk stuk autosnelweg over te slaan.
We dachten eerst een klein stukje te overbruggen met de bus maar eenmaal aan de bushalte aangekomen beslissen we om het stuk woestijn ook over te slaan en ineens naar San Ignacio te gaan.
San Ignacio is een klein koloniaal stadje aan een oase. We verblijven hier in Casa de cyclistas, heerlijke spot en een goed initiatief om Onton en zijn familie wat extra steun te geven.
Hierna is het fietsen naar de kust, de eerste duik in de zee van Cortez wacht op zich, via Santa Rosaliá, Mulege naar Playa Santispac aan de bahia concepcion.
Een prachtig strand zonder voorzieningen, een paar Canadezen met RV's zo groot als een luxe transport bus, en een paar zeil boten in de baai. De lokale bevolking komt in de ochtend langs om tomales, empenada's, bananenbrood en water te verkopen en wij chillen nog een extra dag op het strand. Kajakken tussen de dolfijnen en niets doen.
Loretta is onze laatste stop voordat we terug gaan klimmen en de Sierra oversteken door de woestijn naar het westen richting Ciudad Constitución en dan richting La Paz voor de ferry naar het vasteland van Mexico. Na 2 dagen in de woestijn te slapen onder de hoogspanning lijnen hebben we een magisch lange dag, 170km gefietst en kapot aangekomen in La Paz klaar voor het echte Mexico.
We hebben ondertussen geleerd uit andere reizen dat als je slim reist al veel risico wegneemt en dat mensen je altijd waarschuwen voor het volgende en voor hen meestal het onbekende...
Grensovergang in Tecate loopt te vlot, we staan al in Mexico zonder enige controle van ons paspoort. Amerikaanse controle is er niet.
De geuren en kleuren, de sfeer op de straten en al het eten doet ons watertanden. Dit smaakt naar meer.
We rijden de stad uit richting Ensenada, we proberen tussenin ergens een plaats te vinden voor onze tent op te stellen. Een waterpretpark doet zijn dienst en spreken met een van de werknemers, (iemand die een kruiwagen staat vol te scheppen met zand) en weet ons te vertellen dat we we 300 peso's moeten betalen, we dingen wat af en beslissen om hier te verblijven, een veilig terrein voor onze eerste nacht Mexico.
Achteraf gezien hadden we door dat we goed opgelicht waren door deze willekeurige werknemer, geen douche geen water in de wc om door te spoelen en dan ook nog extreem veel geld vragen voor deze plaats. Veiligheid boven alles zeker voor de eerste dag in Mexico.
Onderweg naar Ensenada ontmoeten we in een klein dorpje een Amerikaan die blijkbaar onder de lokale bevolking ook bekend is, Richard aka 'Coach' gepensioneerde surfer/fietser/triatleet op aanraden van hem verblijven we bij Hostal Sauzal, bij de toffe madam Maria en haar 3 hondjes.
Een eerste gemoedelijk gevoel bij Mexico, we verblijven hier een extra dag omwille van het weer maar ook omdat het echt wel een leuke plek is.
Op aanraden van Maria nemen we de bus van Ensenada naar het zuiden om zo een te druk stuk autosnelweg over te slaan.
We dachten eerst een klein stukje te overbruggen met de bus maar eenmaal aan de bushalte aangekomen beslissen we om het stuk woestijn ook over te slaan en ineens naar San Ignacio te gaan.
San Ignacio is een klein koloniaal stadje aan een oase. We verblijven hier in Casa de cyclistas, heerlijke spot en een goed initiatief om Onton en zijn familie wat extra steun te geven.
Hierna is het fietsen naar de kust, de eerste duik in de zee van Cortez wacht op zich, via Santa Rosaliá, Mulege naar Playa Santispac aan de bahia concepcion.
Een prachtig strand zonder voorzieningen, een paar Canadezen met RV's zo groot als een luxe transport bus, en een paar zeil boten in de baai. De lokale bevolking komt in de ochtend langs om tomales, empenada's, bananenbrood en water te verkopen en wij chillen nog een extra dag op het strand. Kajakken tussen de dolfijnen en niets doen.
Loretta is onze laatste stop voordat we terug gaan klimmen en de Sierra oversteken door de woestijn naar het westen richting Ciudad Constitución en dan richting La Paz voor de ferry naar het vasteland van Mexico. Na 2 dagen in de woestijn te slapen onder de hoogspanning lijnen hebben we een magisch lange dag, 170km gefietst en kapot aangekomen in La Paz klaar voor het echte Mexico.
Onze eerste taco's asada, burrito adobada en alles Mexicaans wat we kunnen vinden.
San Ignacio
Santispac Beach • Bahia Concépcion
Kayakken tussen de dolfijnen
