Na dat we ons kont 4 weken rust hebben gegeven gaan we de gebergtes van Equador ontdekken. We hebben een fietspad gevonden dat ons uit Quito kan brengen. Dit over een oude spoorlijn en door tunnels.
Eerste stop casa de la ciclista van Santiago en dit al in Ambato een 25km verder. Na een warm en leuk ontvangen te zijn gaan we toch door na 1 nacht. Het lijkt dat alle andere fietsers hier een kleine nederzetting hebben gemaakt en weken verblijven.
We vinden onderweg ergens in een afgelegen stukje in een mooie vallei een vlak stuk terrein voor onze tent en houden het voor bekeken. De hoogte is uitputtend en houdenhet voor bekeken vandaag.
Zaterdag en zondag zijn fietsdagen in Equador, het fietspad wordt dan ook volop gebruikt.
We verlaten het pad naar een andere fietsroute die ons meer offroad naar de grens met Columbia gaat brengen hier en daar passen we die wat aan en beginnen aan de serieuze klim richting Laguna Mojanda om hierna naar Otovalo te gaan. De laatste klim naar het Laguna is stevig (18km in 5uur fietsen) en we bereiken in ons hoogste punt gefietst/gekampeerd. 3900m. De beloning, een 1000sterren hotel, prachtig uitzicht, en helemaal alleen!!!
De afdaling naar Otovalo is een klote stuk, steil naar beneden voor 20km over een aangelegde stenenweg.
Otovalo, the mother of artisanal touristy stuff. We hebben wel plaats om nog spullen weg te steken en souvenirs t kopen maar hier in de bergen afdalende telt elke gram extra op de fiets...
Na Otovalo even de Pan-American op tot Ibarra en dan vinden we weer een trail / single track die ons over een berg en naar de vallei brengt in plaats van er helemaal rond via de drukke Pan-American.
De weg naar het begin van dit fiets pad is zoals ze zeggen "cobblestone" niet het aangenaamste en dat gecombineerd met steil, komt er praktisch op neer dat je de fiets omhoog moet duwen. De weg naar beneden is ook een huzarensalade zoals ze zeggen, amaai eerst wat leuke afdalingen dan door aardappelen velden naar te steile rotsen en door met cactusplanten omringende padjes af dalen naar de woestijn... Geen pretje!
De uitzichten zijn anders wel adembenemend, alleen wij 2 aan het fietsen hoog in de bergen afdalende richting een woestijn. Tot 1km van het eindpunt totaal geen beeld waar of hoe dat de weg loopt. Lang leve onze Garmin gps en diegene die dit pad erin heeft gezet anders hadden we nog altijd in die woestijn aan het fietsen geweest.
We nemen weer een omweg om de drukke wegen te ontwijken maar hierdoor maken we het ons wel heel moeilijk, veel meer hoogtemeters en nadien beide door een mentale inzinking de grens bereikt en 4u voordat de formaliteiten in orde waren, aangekomen in Ipiales Columbia beslissen we om een stukje Andes te overbruggen en de bus te nemen naar Popayan...
En we zijn terug vertrokken!!! |
Tent mooi opgezet in een rustige vallei |
Zaterdag en zondag zijn fietsdagen in Equador, het fietspad wordt dan ook volop gebruikt.
Wanneer de motivatie helemaal weg is en je elke keer denkt dat je de top bereikt hebt maar er nog steeds niet bent , dan heb je een steuntje in de rug nodig. Merci voor de aanmoediging! |
We verlaten het pad naar een andere fietsroute die ons meer offroad naar de grens met Columbia gaat brengen hier en daar passen we die wat aan en beginnen aan de serieuze klim richting Laguna Mojanda om hierna naar Otovalo te gaan. De laatste klim naar het Laguna is stevig (18km in 5uur fietsen) en we bereiken in ons hoogste punt gefietst/gekampeerd. 3900m. De beloning, een 1000sterren hotel, prachtig uitzicht, en helemaal alleen!!!
Zie die tent staan!!! |
De afdaling naar Otovalo is een klote stuk, steil naar beneden voor 20km over een aangelegde stenenweg.
Otovalo, the mother of artisanal touristy stuff. We hebben wel plaats om nog spullen weg te steken en souvenirs t kopen maar hier in de bergen afdalende telt elke gram extra op de fiets...
We vullen enkel onze magen met een salchipapa (frietjes met roze worst) |
Na Otovalo even de Pan-American op tot Ibarra en dan vinden we weer een trail / single track die ons over een berg en naar de vallei brengt in plaats van er helemaal rond via de drukke Pan-American.
De weg naar het begin van dit fiets pad is zoals ze zeggen "cobblestone" niet het aangenaamste en dat gecombineerd met steil, komt er praktisch op neer dat je de fiets omhoog moet duwen. De weg naar beneden is ook een huzarensalade zoals ze zeggen, amaai eerst wat leuke afdalingen dan door aardappelen velden naar te steile rotsen en door met cactusplanten omringende padjes af dalen naar de woestijn... Geen pretje!
De uitzichten zijn anders wel adembenemend, alleen wij 2 aan het fietsen hoog in de bergen afdalende richting een woestijn. Tot 1km van het eindpunt totaal geen beeld waar of hoe dat de weg loopt. Lang leve onze Garmin gps en diegene die dit pad erin heeft gezet anders hadden we nog altijd in die woestijn aan het fietsen geweest.
We nemen weer een omweg om de drukke wegen te ontwijken maar hierdoor maken we het ons wel heel moeilijk, veel meer hoogtemeters en nadien beide door een mentale inzinking de grens bereikt en 4u voordat de formaliteiten in orde waren, aangekomen in Ipiales Columbia beslissen we om een stukje Andes te overbruggen en de bus te nemen naar Popayan...