Iran deel 1 (van noord oost naar noord west)

'welcome to Iran'

Iran, het land waardat Ellie haar uiterlijk een maand gaat moeten bedekken, soms zelfs een chaddor (letterlijk vertaald TENT) zal moeten dragen. Ook het land waardat we mijn verjaardag gaan proberen te vieren, 30 jaar en dat nog wel in Iran.

De eerste stad is een van de heiligste steden in de moslim wereld Mashad, als je hier op pelgrimstocht bent geweest krijg je de extra titel als 'Mashti'.  We gaan hier proberen meer gebruik te maken van CouchSurfing 'CS' omdat het systeem hier echt goed werkt en volgens ons ook meer de mogelijkheid geeft om echt met locals in contact te komen!

Onze eerste hosts zijn Arash en Shady we worden warm ontvangen en er is vanalles gepland tijdens de uren dat Arash niet moet werken. We kopen een nieuwe outfit voor Ellie manteau en hoofdoek, en ik ga naar de barber waar ze mij een Turnhoutsebaan coupe geven.

De eerste avond gaan we naar een lokale CS bijeenkomst waarbij de locals een kampeertrip voorbereiden voor het aankomend weekend. Er wordt veel thee gedronken, gegeten en dan wordt de muziek wat harder gezet en beginnen de mannen traditioneel op een tapijt te dansen. Grappig hoe snel de sfeer er in zit zonder maar 1druppel alcohol (wat overigens verboden is in Iran) Na een tijdje beginnen de meeste naar huis te gaan en komt de qalyan (Hubble bubble of waterpipe) boven, de gastheer legt ons  uit hoe hij zijn eigen wijn maakt we zien een brouwsel in de kast staan, het is een gewone zondagavond (weekend is op donderdag en vrijdag hier) en het is 3u in de nachts vooraleer we in bed liggen, wat een eerste dag!

We bezoeken de Holy Shrine met Achmed,  een vriend van onze host, hij tracht ons binnen te krijgen in dit gigantisch complex van pleinen, moskeeën, en de tombe van de 4de Imam. De eerste poort worden we geweigerd omdat we geen moslim zijn, de volgende poort proberen we opnieuw en stelt men geen vragen. Ellie wordt raar bekeken door de piercing, maar met een leugentje om bestwil geraakt ze binnen. Alle ingangen van openbare gebouwen zijn  meestal gescheiden. (in bus ook, in het midden is een scheidingsbar. Mannen vooraan, vrouwen achteraan. We wandelen rond op het terrein waardat tijdens speciale islamitische dagen iedereen aan het bidden is,  een van de pleinen kan tot 200000 mensen plaats geven om te bidden, ik zie me de beelden van de mensen die jaarlijks sterven in Mekka levendig voor me als ik een poging probeer te maken om met Achmed voorbij de tombe te wandelen, niet echt heel veel volk maar wel voldoende om het drukkend te maken.
Ellie is verplicht de chador te dragen en al snel begint dit haar te irriteren dus beslissen we dit complex te verlaten en ons in de stad te begeven.
S'avonds is er feestje in het huis van onze gastheer, al snel is het duidelijk dat de mensen hier toch wel een voorraad alcohol in huis hebben, Raki en rode wijn vloeien bij de locals en we drinken een glaasje zelfgemaakte wijn mee. Er barst het dansfeest weer los en maakt men een vuurtje met kolen op de oprit om de kip kebab te grillen! Leuke avond met leuk gezelschap!

De volgende dag nemen we de trein naar Tehran,  met 15miljoen mensen lijkt het onmogelijk om deze stad zelf te ontdekken en daarom heb ik contact gezocht met een collega van me (Sam) die hier woont en in Iran werkt voor een dochteronderneming van Elster.

We gaan voor het traditioneel ontbijt in Iran naar een klein eethuisje, we eten schaap met brood. Niet zomaar schaap maar alle de onderdelen van het hoofd, hersenen, delen achter het oog, kaak, tong,...  lekker maar een zeer bijzondere smaak en textuur. Goed voor 1keer. Hierna bezoeken we De ski resorts nabij Tehran en verder weg en s'avonds dompel ik me met Sam en zijn buren, alleen mannen,  in het ondergronds paradijs van zijn appartementsgebouw een zwembad,  sauna en Jacuzzi. De dag erna is het Ellie haar tijd en kunnen we gezamenlijk genieten van deze luxe met zelfgemaakt bier!
Sam heeft een leuk gadget en dat is de selfie-arm. Ongetwijfeld gaat dit een hype worden in europa. Enkel wel lastig als je tijdens een foto telefoon krijgt.

We vinden iemand in Rasht via CS, ze vraagt of we zin hebben om ineens door te rijden met en taxi naar het huis van een vriend van haar aan de Caspische  zee. Het huis blijkt van een zeer beroemde Iraanse familie te zijn vol iraanse kunst en antiek en retro meubels de man in kwestie is een professor aan een Amerikaanse universiteit en op zijn 13 vanuit Iran naar US vertrokkendie een tijdje terug is om uiteindelijk dit huis te verkopen, interessante verhalen worden uitgebreid verteld en gedanst. Dat is wat de mensen hier doen, thuis een party geven en dansen.

We proberen de Gilan provincie wat te ontdekken,
Lahijan bekend voor de theeplantages, ovenhete walnoten koekjes en gezellige bazaar/centrum. Tijdens deze vrije dag gaan alle locals naar hier omdat de temperatuur veel aangenamer is en mist kan optrekken.  We wandelen een heuvel op om een mooi uitzicht te krijgen van de theeplantages. De weg omhoog is prachtig, lekker fris en muisstil.
De volgende dag gaan we naar Ramsar. Het is een feestdag en iedereen trekt erop uit om aan de kust in de Bergen kebab te gaan grillen. Langs de weg omhoog slaan mensen hun deken uit om te picknicken, muziek te spelen, waterpijp roken en te dansen. De meest begeerde plaatsen zijn diegene hogerop de berg in de mist! Beneden aan de kust schijnt de zon, heerlijk weer om te zwemmen. Maar mensen zitten liever boven met dikke truien aan de mistdruppels op te vangen.

zoals verwacht maken we een bbq en eten we massas Iraanse kebab en dansen we op traditionele muziek! :-). Iraanse kebab is vlees op een priem gespiesd, van kip gemarineerd in saffraan tot lever. Dit wordt op de bbq gebakken met gegrilde tomaten en cheelo rijst.

We gaan verder naar Masuleh. Een oude stad in de bergen met huisen in terrasbouw,  het dak van de ene is de voortuin van de andere. Heel veel mist, regen en bossen geeft dit dorpje een totaal andere sfeer!
Hier huren we een klein appartement om even op adem te komen van alle gastvrijheid in dit land. Elke dag krijgen we wel eten, thee, koekjes of een slaapplaats aangeboden. Mensen roepen van over de straat "welcome tot Iran!! " en er worden veel handjes geschud. Locals willen ook maar al te graag hun ontevredenheid over de huidige regering kwijt. Ze vinden dat ze onderdrukt worden maar kunnen geen weerstand bieden. Enkele jaren was er een betoging waar de mensen lukraak zijn neergeschoten.

Het lijkt hier ook meer op de herfst die we bij ons in België kennen.
We beslissen om vanuit hier naar Tabriz te gaan en vandaar een vlucht naar het zuiden te nemen deze tocht komen we de ene barmhartige Samaritaan tegen na de andere, koekjes, gratis lift, eten, thee, meer thee en  koekjes, overnachtingen,... mensen zijn hier zo gastvrij en behulpzaam dat het soms wat vreemd en vervelend overkomt. Na pogingen te maken om toch te willen betalen wordt dit gebaar altijd afgewezen. Er worden ons zelfs gouden oorringen toegestopt!

Hierna vliegen we richting het zuiden, En proberen we op Qeshm, een eiland in de persian gulf, een auto te huren.

Groetjes Kelly

Silk road - Uzbekistan

De grens overgang van Kyrgistan naar Uzbekistan loot vrij vlot,  de enigste vraag van het grenspersoneel is of een religieze films, muziek of foto's bij hebben waarbij de officier in kwestie mijn GSM neemt en spontaan start met dansen op de muziek van Ka-tu,grappige mannen toch proberen ze series te blijven.

We vinden een shared taxi met een dame, die op het einde blijkbaar een fortuin geld in haar handtas had zitten.
Er heerst hier een 'black market' in de exchange van US$ naar Uzbek Som dus iedereen is een potentieel wisselkantoor, 1$ =3000som en het meest  gebruikte biljet is dat van 1000som we wisselen 300$ en krijgen echt een stapel geld! 

De eerste dag in Tashkent regelen we ons visum voor Iran,  wonder boven wonder liggen de benodigde documenten klaar en is het allemaal vrij vlot gegaan en hadden we die zelfde dag nog ons visum voor Iran in ons paspoort! 
Ondanks de verhalen dat het onmogelijk zou zijn om met het Israel visa in het paspoort een visa voor Iran te krijgen is het ons toch gelukt. De dag erna trekken we naar de ambassade van Turkmenistan voor ons transit visa, een gigantisch wit gebouw,ik denk dat dit een voorbeeld gaat zijn voor wat ons in Ashgabat te wachten staat, we moeten wat wachten voor de ingang dus doden we de tijd door wat te kaarten, waarop de security ons na een 15tal minuten duidelijk maakt al roepend "NO POKER" we kijken wat verbaasd en stoppen ons spel, eigenlijk zitten we gewoon op straat.
Na wat formulieren in te vullen krijgen we vrij snel de goedkeuring voor ons "5days transit visa" dat we aan de grens kunnen ophalen. Hopelijk ligt dit klaar en krijgen we ook daadwerkelijk de 5dagen aan de grens.

We trekken verder naar Samarkand
De eerste echte authentieke stad die we bezoeken op de zijderoute, hier zien we ook de eerste echte touristen (op leeftijd) met tourcars, propere boulevards en 1001 souvenir shops die allemaal bijna identieke items verkopen.
Het registan met zijn azuurblauwe mozaïek medressas, rustige binnenpleinen is echt betoverend.

We nemen de goedkoopste nachttrein van Samarkand naar Bukhara 4de klasse,  de dame achter de counter probeert me echt duidelijk te maken dat je hier echt niet kan slapen, ik zeg dat we het er toch op wagen. Bij het inchecken proberen de conducteurs nog extra geld te verdienen om ons te upgraden naar betere plaatsen maar we gaan hier niet op in,ze kijken ook verbaasd dat we 4de hebben geboekt. Wanneer we de trein instappen zien we veel nieuwsgierige  ogen in het donker oplichten, zwetende lijven omhoog komen bienieuwd wie opstapt. We krijgen elk een plank toegewezen en al bij al goed geslapen op deze oude soviet trein.

Bukhara, de mooiste stad van central  Asia, is echt zoals beschreven. Hier kan je echt tot rust komen in het oude centrum,  100de medressas, mausoleums, moskeeën de meeste prachtig opnieuw opgebouwd en gerestaureerd. Op een knap plein staat de indrukwekkende Kalon minaret die in 1127 opereerde als lichttoren om de stad zichtbaar te maken voor de handelaars die uit alle windrichtingen op zoek waren naar Bukhara om hun goederen te verkopen.
In 1220 heeft de Mongoolse Chingiss Khan bijna heel de stad platgegooid buiten deze minaret.
De legende doet de ronde dat, wanneer hij de toren wilde vernietigen zijn helm op de grond viel. Hiervoor moest hij neerknielen om hem op te rapen. Een toren die hem, Machtige Chingiss Khan liet knielen voor zichzelf verdiende respect. zo bleef de lichttoren onaangeroerd staan.

We vinden hier ook het grootste tapijt dat we ooit hebben gezien (zie foto). Aan de ouders : er is er 1tje onderweg naar ieder van jullie als souvenir!

We reizen verder naar Nurata, een stad aan een oud fort van Alexander de grote, op zich heel knap maar we denken als ze dit zo blijven behandelen dit fort over zal gaan in een zanderige berg,  je kan echt de volledige omwalling beklimmen/bewandelen. Elke voetstap draagt eigenlijk een bijdrage aan de vernieling van dit fort.
We overnachten 2nachten bij een familie die ons echt in de watten legt,  onze agenda bestaat enkel uit eten, eten en eten. uitgebreid ontbijt,  lunch en avondeten. We krijgen hier heerlijke salade's,  zelfgemaakte confituur, Manti (dumpling),... hun badkamer is een gaskachel die het water en de kamer opwarmt. Een soort van sauna/stoombad/douche echt heerlijk!

De mama des huizes is bezig met het inslaan van groenten en fruit dit omdat bepaalde groenten en fruit niet te verkrijgen zijn of heel duur (tomaten,  aubergine, abrikozen,... ) tijdens de lange koude winters in Uzbekistan, het ruikt hier heerlijk!
En eindelijk wordt er gezwommen! We rijden naar aidarkul waar we een frisse duik nemen in het gigantische meer. Zalig!! 

We vertrekken uit dit klein dorpje richting Nukus een lange rit door de woestijn.
Vanuit deze rit zien we dat het land echt vol staat met katoenplantages en de mensen zijn de katoen bollen aan het oogsten. Vrachtwagens vol,  een dubbel gevoel wel want de katoenproductie zorgt ervoor dat de Aral zee verdwijnt. Een beslissing van de regering om de katoenproductie op te drijven lijkt een ecologische ramp veroorzaakt te hebben sinds 1960 die gevolgen heeft in geheel het westenvan centraal Asia. Ook het niet duurzaam omgaan met drinkbaar water is een groot probleem in deze regio.

Nukus, een stad met enkel dure hotels en 1 soviet hotel, de prijs van de kamer is $30 na het bekijken van 2kamers beslissen we de kamer te kiezen die het minst muf ruikt.  Al bij al schraal maar relatief proper, tanden poetsen in het bad bij gebrek aan lavabo. De dame achter de balie spreekt wel voortreffelijk Engels! Dit is hopelijk een van de laatste soviet  hotels waar we zullen slapen. 
In Nukus bezoeken we een museum waardat een van de grootste verzamelingen kunst uit het sovjet tijdperk bevinden, ons valt vooral 1 schilderij op 'the bull' de schilder is na het maken hiervan opgepakt vanwege dit schilderij. Dit werk werd eerst verboden uit de expositie tijdens de tijden van de soviet. Nu is het hun 'visitekaartje'!

Na dit kort bezoek aan nukus wagen we ons aan het volgende land.
Turkmenistan,  :-) we zijn benieuwd !

Osh - Sary Mogol

Terug in Osh,  deze keer hebben we ons voorgenomen een iets betere Hostel te boeken dan tijdens ons vorige bezoek aan de stad ,Osh is een eeuwenoude stad die op de zijderoute lag, ouder dan Rome volgens sommige... echter is het niet echt een mooie stad,  druk vooral en geen mooie gebouwen. De Osh bazaar is wel super groot,  je kan hier werkelijk alles vinden, namaakkledij, bouwmaterialen, fruit, groenten, elektronica, tapijten,... we kopen hier een nieuwe vooraad gedroogd fruit en noten voor onze volgende hike naar de Jiptik pass.  Meestal is deze hike  geregeld door de lokale CBT, echter beslissen we om dit op ons eigen houtje te doen. We hebben een offline topografische kaart (Soviet military maps) waarmee we deels onze route kunnen uitstippelen dus we vertrouwen op Russische kaarten en trekken er op uit. Van Osh tot aan Kojo Kelen lijkt een beetje op de  Grand canyon met de rode rots formatie, we stellen onze tent op naast de rivier en maken een kampvuur, heerlijk kamperen en terug in de natuur na die ruwe Pamir. De 2de dag na instant ontbijt trekken we door het dorp naar de voet van de pass, onderweg lopen we tussen het vee van de lokale herders, we worden een paar keer gevraagde voor 'chay ' thee, eigenlijk vreemd maar elke keer we beslissen om een pauze te nemen en zelf chay te maken en wat noten  te eten volgt er wel een gezin om de hoek dat ons chay wil aanbieden, we proberen met gebaren en ons gebrekkig Russisch uit te leggen dat we door moeten. We slaan weer onze tent op en maken een vuurtje voor ons op te warmen voor de nacht die komt. Een hele koude :-( . Die ochtend is het enigste doel de pass over gaan, na een aantal uren klimmen en naast gletsjers en sneeuw te wandelen blijft het trail maar verder kronkelen achter de bergtoppen met eigenlijk geen uitzicht op een doorsteek pass blijven we stijgen. Volgens de kaart zitten we op het juiste pad. Uiteindelijk komen we boven,  Ellie eigenlijk vrij vlot ikzelf heb echt afgezien, ik kreeg mijn ademhaling niet onder controle het laatste stuk, dus dit was echt stap per stap afzien korte pauze en dan direct terug vallen in deze ongecontroleerde ademhaling, wat de hoogte allemaal niet kan doen.
Boven aangekomen(4185m) worden we beloond met een oneindig uitzicht over de Sary Mogol valei en de hoogste bergen van het land waaronder Peak Lenin 7134m
We trakteren onszelf met een Mountain pack sweet and sour chicken heerlijk! Na op adem te komen starten we een afdaling tot we weer een mooie plaats vinden naast de rivier, deze keer zonder kampvuur omdat er geen hout te vinden was. We eten wat noodels en gaan vrij vroeg slapen, met een tevreden gevoel vallen we in slaap. Weeral extreme koude die nacht, ijs op de onze tent.
We beginnen onze afdaling langs smalle rotspassen en steken/springen rivieren over Sary-mogol, een dorp dat voornamelijk leeft van de steenkool ontginning,  hopelijk vinden we hier wat vervoer naar Osh.
Na weer een gemaakt te hebben om te liften stappen we in een kleine truck in,  we denken Yes het is ons gelukt maar zo naïef dat we zijn vraagt iedereen voor geld om mee te rijden,we dingen wat af en we worden in een andere auto gezet en die brengt ons uiteindelijk naar Osh.
Ons laatste  avontuur in Kyrgistan

Pamir highway & Wahkan valley

Tadzjikistan, Dushanbe
Na het regelen van een nieuw GBAO permit  vertrekken we richting 'the Pamirs' eigenlijk een apart land in Tadzjikistan met een eigen permit. Na een lange rit door onbeschrijfelijke landschappen komen we aan in Khorog waar dat we wat eten inslaan voor door te trekken naar de Wahkan valley. Gans de trip rijden we eigenliijk in een vallei met een rivier,  deze rivier is de scheidingslijn tussen het bergachtige Afghanistan en de Pamir.
De foto's die worden genomen zijn bijna alleen van Afghaanse sneeuwtoppen,  onbeschrijfelijk. We stoppen langs Hot-springs om op te warmen. Na de Wahkan gaan we verder over de Khargush pass richting de Pamir Highway.
We gebruiken shared taxi's we liften met vrachtwagens, het transport is zeer moeilijk en we komen meer fietsers dan auto's tegen op de Pamir highway deze komen echt vanuit alle hoeken van de wereld! Allemaal met interessante verhalen en plannen! Na een stop in Aritush en Mugrab vertrekken we verder over de Pamir richting Osh (Kirgizië)

De Pamir en in bijzonder de Wahkan Valley hebben echt aan onze verwachtingen voldaan. Dit was een van de mooiste toch zwaarste roadtrips die we tot hier toe hebben gedaan.